Katnis #25

Z chusteczką, ocierając oczy wyszłam z łazienki. Zeszłam na dół i ruszyłam do stołówki, aby tam spotkać się z Tony'm, Jamie'm i niestety z Lucy... Przyłożyłam ręce do oczu i na chwilę przystanęłam, aby ochłonąć. W tej chwili poczułam czyjąś dłoń na swoim ramieniu. Odwróciłam się energicznie. Za mną stał Jonathan.
-O, cześć.- powiedziałam uśmiechając się.
-Cześć. Płakałaś?- spytał przyglądając mi się intensywnie.
-Nie.. mam po prostu uczulenie.- powiedziałam.
-Och, okej. Lucy cię szukała.- powiedział.
-Naprawdę? A dlaczego?- zdziwiłam się.
-Nie wiem.- wzruszył ramionami. Spojrzał za mnie i po chwili pokazał na coś palcem. -O! Tam jest.- powiedział. Odwróciłam się i zobaczyłam na kogo pokazuje. Na Lucy. Szła szybkim krokiem w naszą stronę.
-To ja pójdę. Do zobaczenia później Katnis i udanej rozmowy.- powiedział i odszedł. Trochę dziwny zdaję się Jonathan, ale cóż. Odwróciłam się i zaczęłam iść w stronę szafek. Nie chciałam z nią rozmawiać. Nie po tym co mi powiedziała.
-Kat! Poczekaj!- krzyknęła. Przystanęłam. Odwróciłam się do niej i spiorunowałam ją zwrokiem.
-Co chcesz?- warknęłam.
-No bo.. ja...ja...chciałam przeprosić.- szepnęła.
-Och? Naprawdę? To po co to mówiłaś? Nie mówi się czegoś i tak od razu sie nie przeprasza i nie liczy się na wybaczenie.- syknęłam mrużąc oczy.
-Ale Katnis.. posłuchaj...- szepnęła łamiącym się głosem. Zauważyłam, że coś jest nie tak.
-Lu wszystko w porządku?- spytałam nagle bardzo troskliwie.
-Nie. Chodź ze mną na chwilę.- powiedziała i złapał manie za dłoń. Weszliśmy pomiędzy szafki. Lucy obejrzała się czy ktoś nie idzie i zaczęła mówić:
-Nie chcę, żebyś się cięła. Nie żebym miała prawo ci czegoś zakazywać, bo masz wolną wolę, ale proszę cię abyś się nie cięła. Nie chcę cię stracić.- powiedziała kurczowo ściskając mój nadgarstek.
-Lucy, ale o co chodzi?- spytałam marszcząc brwi. Rozumiem, że ktoś może nie tolerować tego, że się tnę, ale Lucy chodzi o coś innego.
-Okej. powiem ci coś, ale obiecaj mi, że nikomu tego nie powtórzysz, okej?
-Dobrze, buzia na kłódkę.- powiedziałam.
-Dobra.. no bo kiedyś miałam starszą do siebie siostrę..
-Co?!- krzyknęłam przerywając jej. Nigdy nie miałam informacji na temat, że Lu miała starszą siostrę!
-Nie przerywaj mi.- powiedziała.- No i miałam siostrę. Gdy miałam trzynaście lat weszłam do niej do pokoju, bo chciałam pożyczyć książkę. Ale wtedy zobaczyłam, że leży na łóżku, a na około jest pełno krwi. Jej oczy były otwarte, a ręka bezwładnie zwisała z krańca łóżka. Na podłodze leżała zakrwawiona żyletka. Nie wiedziałam co zrobić. Byłam jeszcze dzieckiem i nie wiedziałam jak to zrobiła. Pełno ran na nadgarstkach, udach.. ugh nie ciekawy widok. Ale w każdym bądź razie. Podeszłam do niej i dotknęłam policzka. Jej całe ciało było zimne, usta sine tak jak końce palców. Zaczęłam nią szarpać i krzyczeć, żeby się obudziła i nie robiła sobie żartów, bo to wcale nie jest śmieszne. Myślałam, że może to jej strój na Halloween - bo akurat tego dnia to się stało- ale ona nie odpowiedziała. Zawołałam mamę. Przybiegła natychmiast. Gdy zobaczyła ciało Kathlyn, zaniemówiła. Zaczęła krzyczeć i płakać, obwiniać siebie, że to jej wina, że  niczego nie zauważyła. Jej ciało wywieźli, a mama nie chciała wchodzić do jej pokoju, więc ja musiałam to uprzątnąć. Znalazłam mnóstwo żyletek, zakrwawionych bandaży, depresyjnych cytatów. Postanowiłam, że ja nigdy tego nie zrobię choćby nie wiem co. A niedługo potem zmarł mój ojciec w wypadku samochodowym.- powiedziała a ostatnie zdanie wyszeptała. Spojrzałam na nią a w moich oczach zebrały się łzy. Nie wiedziałam co powiedzieć.
-Lu...
-Nie mów nic, Katnis. Po prostu obiecaj. Obiecaj, że mnie nie opuścisz.- powiedziała patrząc na mnie.
-Obiecuję.- szepnęłam. Dziewczyna podeszła do mnie i mocno przytuliła. Poczułam ciepłą łzę na karku.
-Hej, nie płacz.- powiedziałam uśmiechając się. Otarła łzy i uśmiechnęła się do mnie. Po chwili jednak uśmiech jej opadł.
- A to co mówiłaś na lekcji to prawda?-spytała.
-Co?- zmarszczyłam brwi. Dużo powiedziałam na lekcji. Za dużo..
-No to, że jesteś w ciąży, ze swoim...ojcem.- powiedziała.
-Tak, to prawda.- odparłam posępnie.
-Katnis, tak mi przy..
-Nie dokańczaj, Lu.- uniosłam dłoń. -To nie twoja wina, więc nie wiem dlaczego to mówisz.
-Taki zwyczaj.- wzruszyła ramionami.
-Denerwujące trochę, gdy ktoś nic nie zrobił, a mówi, że mu przykro.- westchnęłam.
-Może trochę.- zaśmiała się.
-Idziemy do stołówki?- spytałam.
-Tak, jasne.- powiedziała i zaczęłyśmy iść przed siebie.
-Ale jeszcze jedno. Nikomu nie mówimy to czego się dowiedzieliśmy, okej?- spytałam.
-Oczywiście! - potwierdziła. Uśmiechnęłam się do niej i teraz już na spokojnie ruszyliśmy do stołówki.  Weszłyśmy do pomieszczeni i od razu zauważyłyśmy Jamie'go i Tony'ego. Podeszłyśmy do nich i zajęliśmy miejsca obok.
-Cześć.- powiedziałam.
-Katnis! Ty żyjesz!- wykrzyknął zdziwiony Tony.
-Nie. Mylisz się. To tylko moja zagubiona dusza, która nie może znaleźć do piekła.- zaśmiałam się.
-Chyba do piekła.- mruknął Jamie.
-Ej! Ja jestem grzeczną dziewczynką!- krzyknęłam oburzona.
-A ja wolę  niegrzeczne dziewczynki.- mruknął i wymownie spojrzał na Lucy, a ona spłonęła rumieńcem. Zaczęłam się śmiać. Lu spojrzała na mnie i spiorunowała mnie wzrokiem. Na chwilę się powstrzymałam, ale po chwili znowu wybuchnęłam głośnym śmiechem.
-Nie śmiej się!- burknęła ciemnowłosa dziewczyna.
-Oj nie marudź.- rzucił Tony.
-Lucy na co się przebierasz na ten bal w piątek?- spytałam.
-Jaki bal w piątek?- spytali jednocześnie Jamie i Tony.
-Nie ważne. Tylko dla naszej klasy.- wytknęłam im język.
-Hmm.. właśnie nie wiem.- powiedziała drapiąc się po głowie.
-To może chcesz iść dziś po szkole na zakupy?- spytałam z uśmiechem. Długo nie byłam na typowych, dziewczęcych zakupach.
-Jasne! Świetny pomysł!- wykrzyknęła szczęśliwa Lucy.
-Dobra, to do zobaczenia później. Ja spadam.- powiedziałam i wstałam z ławki. Przerzuciłam z powrotem torbę przez ramię i wyszłam z stołówki i ruszyłam pod klasę od matematyki. Prawdopodobnie mamy dziś kartkówę, więc wolałam sobie wszystko powtórzyć, żeby nie dostać pały. Usiadłam pod klasą i oparłam się o ścianę. Z torby wyjęłam podręcznik do matematyki i zaczęłam powtarzać materiał.
                                                                       ***
-Jak ci poszedł sprawdzian?- spytałam Lucy, wychodząc z klasy.
-Myślę, że nie najgorzej.- powiedziała.
-Mi chyba też. Jaką teraz mamy lekcje?
-Teraz mamy biologię.A później do domu.
-Nie. Do centrum handlowego.-pisnęłam.
-No dobra.- zaśmiała się.
-Tylko jak będziemy szły to wejdę do domu po pieniądze i będziemy mogli pójść na zakupy.- uśmiechnęłam się.
-Świetnie. To ja pójdę do siebie i spotkamy się przed twoim mieszkaniem.
-Dobra. Pasuje mi. Jezu! Jak się cieszę! Długo nie byłam na prawdziwych dziewczęcych, zakupach.- zachichotałam.
-Ja też, więc piątka.- zaśmiała się i przybiła ze mną piątkę.
                                                                             ***
-Wiesz co muszę ci powiedzieć, że dziewczyny szybko zmieniają humory.- powiedziała Lucy, gdy przeskakiwałyśmy kałuże.
-Tak? Po czym to wnioskujesz?- spytałam.
-No na przykład weź sobie pod uwagę nas. Jeszcze niedawno płakałyśmy i byłyśmy smutne, a teraz jesteśmy podekscytowane, bo idziemy na zakupy.- powiedziała.
-No cóż. Kobieta zmienną jest. A tym bardziej w ciąży.- powiedziałam. Nie wiedziałam, że tak lekko będę o tym wspominać.
-Coś w tym jest.- zaśmiała się.
-Bo ja mam zawsze rację! Dobra to tu się rozstaniemy. Do zobaczenia za chwilę.- powiedziałam i pocałowałam ją w policzek. Ruszyłam w stronę swojego mieszkania. Ethan kończył później, więc musiałam z torby wygrzebać klucz.Znalazłam go w kieszonce, gdzie miałam telefon i piórnik. Złapałam go w dłonie i włożyłam do dziurki na klucze i przekręciłam go. Nacisnęłam na klamkę i weszłam do mieszkania. Wbiegłam na schody i poszłam na górę. Weszłam do swojego pokoju i spod łóżka wyjęłam walizkę (tak, cały czas się tam znajdowała). Otworzyłam małą kieszonkę i wyjęłam z niej metalową skrzyneczkę zamykaną na kłódkę. Obok niej zamocowany był kluczyk. Odczepiłam go i otworzyłam kłódkę. Moim oczom ukazały się pieniądze. Dużo pieniędzy. Wzięłam wystarczająco i schowałam pudełko z powrotem. Zeszłam na dół, aby zajrzeć do lodówki czy tam też nie przydadzą się zakupy. Otworzyłm ją. Mango, jogurt naturalny i ser. Duże zapasy. Zamknęłam drzwiczki i wyszłam z domu. Czekała już tam Lu.
-Co tak szybko?- spytałam marszcząc brwi.
-Skoczyłam do domu, wzięłam pieniądze i przybiegłam. Da się to zrobić w pięć minut.- uśmiechnęła się szeroko.
-No to idziemy na zakupy!- pisnęłam .
-Tak!- potwierdziła Lucy.
                                                                 ***
-Nie no Lucy! Ja rezygnuję!- krzyknęłam rzucając spódniczkę na ziemi w przebieralni.
-O co ci chodzi?- spytałam wsuwając głowę przez zasłonę.
-Nie przebiorę się za dziwkę.- spiorunowałam ją wzrokiem. Dziewczyna po raz kolejny przyniosła mi koszulkę z głębokim dekoltem i spódniczkę, ledwo sięgającą ud.
-Oj,ale to nie dziwka. Tak się wszyscy przebierając.- wzruszyła ramionami.
-Gdybyś nie zauważyła ja nie jestem wszyscy!
-Oj już dawno to zauważyłam.- mruknęła.
-Lepiej podsuń mi pomysł za co mam się przebrać.- powiedziałam zrezygnowana.
-Przebierz się za księżniczkę!- krzyknęła nagle ożywiona.
-Nie sądzisz, że to oklepany temat?- zmarszczyłam brwi.
-W przedszkolu tak, ale nie w szkołach wyższych.- uśmiechnęła się szeroko. - Dziewczyny teraz już przebierają się za kocice i diabełki, bo to wygląda seksownie!- pisnęła udając typowe nastolatki. Zaczęłam się śmiać.
-Dobra. Chodź do   Beutiful Dram World. Tam widziałam bajkowe suknie!- krzyknęłam i pociągnęłam ją za nadgarstek.
-Weź się może najpierw ubierz.- zaczęła się śmiać. Zrobiłam się cała czerwona na myśl, że wybiegłabym stąd na samych majtkach. Nasunęłam na siebie spodnie i resztę ubioru.
-Dobra. Jestem ubrana.- zaśmiałam się. Razem z Lu wyszłyśmy z "Sexy Women" (i co się dziwić, że ubrania takie skąpe, a drogie jak cholera) i ruszyłyśmy do postanowionego miejsca. Weszłyśmy do środka i od razu uderzył nas zapach jak w fabryce cukierków. Razem z Lucy spojrzałyśmy na siebie i uśmiechnęłyśmy się szeroko. Ten sklep przypominał mi moje dzieciństwo. Różowe ściany pokkryte różnymi, bajkowymi cytatami. Na jednej z różowych ścian był wielki, czarny napis "DREAM"
napisany pięknym pismem. Ktoś to chyba malował ręcznie. Przebieralnie miały fioletowe zasłony, a wszystkie suknie, halki, gorsety były powieszone na wieszakach a pończochy, spinki, wstążki i opaski były powkładane w szufladki obok lady. Razem z Lucy rzuciłyśmy się na suknie. Przeglądałam wszystkie po kolei, ale nie mogłam żadnej dla siebie znaleźć. Zrezygnowana już chciałam wychodzić, gdy zauważyłam pewien materiał który wspaniale się zapowiadał. Podbiegłam do tego miejsca i zdjęłam suknie z wieszaka. Spojrzałam na nią a usta opadły mi ze szczęścia. W rękach trzymałam piękną zieloną suknie, z srebrnym pasie w kształcie "V", zawieszonym na biodrach. Jej rękawy były szerokie, podbite srebrną tkaniną. Uśmiechnęłam się i zawołałam Lu.
-Tak?- spytała wpatrując się w ekran komórki.
-Patrz!- pisnęłam. Dziewczyna uniosła wzrok i rozszerzyła ze zdziwienia oczy.
-Jaka ładna.- powiedziała łapiąc materiał w palce.
-No wiem! Idę ja przymierzyć. Ale potrzebuję jeszcze halkę, gorset i pończochy.- powiedziałam podekscytowana. Podbiegłam do wieszaka z, której wzięłam liliową halkę. Następnie podbiegłam po gorset. Większość ich było białych, więc taki też wzięłam,a następnie z półeczki złapałam czarne pończochy. Poszłam do przebieralni i zaczęłam się rozbierać. Ubrałam na siebie halkę, następnie pończochy. Potem gorset, ale nie dałam rady go zawiązać, więc, zawołałam Lucy.
-Tak?- spytała.
-Zawiązałabyś mi gorset?- spytałam.
-Jasne. Oprzyj się dłońmi o coś.- powiedziała. Oparłam się dłońmi o ścianę, a Lucy mocno pociągnęła za sznurki.
-Lu!- krzyknęłam.
-Przepraszam, przepraszam. - powiedziała. - Już.- powiedziała i odsunęła się.
-Dzięki. A teraz możesz wyjść.- powiedziałam. Dziewczyna wyszła a ja złapałam w ręce sukienkę i ubrałam ją. Wyszłam z przebieralni przed, którą stała Lucy.
-I jak?- spytałam
-Świetnie! Wyglądasz w tym seksownie, a zarazem jak grzeczna dziewczynka.- zaśmiała się.
-Dzięki? Chyba.- zaczęłam się śmiać. -To kupić to?- spytałam.
-Tak! Rozbieraj się i idź za to zapłać!- krzyknęła. Weszłam do przebieralni i ubrałam się w swoje poprzednie ubrania. Podeszłam do lady.
-Dzień dobry.Chciałam zapłacić.- powiedziałam kładąc jej towary na ladzie.
-Dzięń dobry. Już.- uśmiechnęła się ciepło. Była to młoda kobieta z blond lokami, sięgającymi ramion. Zaczęła przesuwać ubrania pod skanerem, który wydawał odgłos "PIK" kiedy coś namierzył. Po chwili wszystko było gotowe. Ekspedientka spojrzała na kasę i uśmiechnęła się do mnie.
-354 funty prosze.- powiedziała. Zajrzałam do torby i wydobyłam z niej portfel. Wyjęłam odliczone pieniądze i podałam kobiecie.
-Dziękuję bardzo.- uśmiechnęłam się do niej i odeszłam. Wyszłyśmy razem z Lu i udałyśmy się jeszcze do Duglasa, aby spojrzeć na perfumy. Od intensywnych zapachów od razu zakręciło mi się w głowie. Przeszliśmy między regały i zaczęłyśmy oglądac perfumy.
-Dobra. Zamknij oczy.- powiedziała odwracając się do mnie.
-Czemu?- spytałam marszcząc brwi.
-Pokażę Ci dwa perfumy, a ty powiesz, który lepszy.- stwierdziła. Zamknęłam oczy i czekałam. Usłyszałam psiknięcie i po chwili do moich nozdrzy wdarł się słodki zapach. Nie potrafię konkretnie określić. Jakieś owoce czy coś. Zapach stał się mniej intensywny a ja usłyszałam drugie psikniecie, i poczułam drugi zapach. Tym razem było to konkretne przeciwieństwo. Zapach sam w sobie był gorzki i nie potrafiłam okreslić jaki jest jego skład.
-I jak?- spytała.
-Zdecydowanie ten pierwszy. Ma słodszy zapach i bardziej pasuje do dziewczyny.- odpowiedziałam otwierając oczy.
-Okej. Teraz część wizualna.- powiedziała. Zaśmiałam się. Dziewczyna wyjęła dwie buteleczki z pudełeczek i pokazała mi je zasłaniając nazwy. Pierwsza buteleczka była różowa i okrągła o zaostrzonych krańcach. Trochę jak jakiś drogi kamień. Za korek miała koronę z różowym, delikatnym materiałem. Jednym słowem była bardzo dziewczęca. Natomiast druga była szara. Była prostokątna, bez żadnych innych dodatków. Za korek miała zwykły, najzwyczajniejszy, korek na świecie.
-Wizualny sprawdzian wygrywa ten perfum.- pokazałam palcem na pierwszy i miałam nadzieję, że to ten o słodkim zapachu, ponieważ bardzo mi się spodoba.
-A więc ten perfum wygrywa 2:0.- powiedziała chowając szary do pudełeczka.
-Co to za perfum?- spytałam.
-Our Moment. Wiesz tego sławnego boysbandu One Direction.- powiedziała.
-Ach, tak. Kojarzę.- powiedziałam biorąc buteleczkę do rąk.
-Nie. Właśnie jest stosunkowo tani.
-Okej. To biorę go.- powiedziałam i wzięłam zapakowane pudełeczko,a następnie ruszyłam z nim do kasy. Zapłaciłam i wyszłam. Lucy wybiegła za mną. Wyjęłam telefon z torby i spojrzałam na czas. 18:04.
-Chyba trzeba wracać do domu.- powiedziałam tym razem chowając komórkę do tylnej kieszeni spodni.
-No, masz rację. Po za tym mama kazała mi o 18:30 zająć się szczeniakami i małpą, więc pa.- powiedziała i pocałowała mój policzek.
-No do jutra.- powiedziałam uśmiechając się. Dziewczyna odeszła, a ja poszłam jeszcze do sklepu spożywczego.
                                                                     ***
Jedną reką wyjęłam klucz z torby, gdy drugą trzymałam wszystkie zakupy. W ogóle byłam zdziwiona, że mi się to udało. Włożyłam klucz do zamka i spróbowałam go przekręcić, ale mi się nie udało. Nacisnęłam na klamkę i ona spokojnie ustąpiła, otwierając mi drzwi. Zdziwiona weszłam do środka. Byłam pewna, że Ethana nie ma w domu. No cóż nie powinno go być. Zamknęłam drzwi kopniakiem i weszłam na przedpokój. Położyłam tam wszystkie zakupy i zaczęłam się rozbierać, gdy z salonu dobiegł mnie dziewczęcy chichot. Zdziwiona zdjęłam buty i weszłam do salonu. Na kanapie siedział Ethan, a obok niego kobieta. Na moje oko miała jakieś około 22 lata. Miała ciemne blond włosy, które w falach opadały na ramiona. Ale nie wyglądały na naturalnie kręcone. Jej sylwetka byłą szczupła, a nogi długie. Miała na sobie czarną bluzkę okrywającą ramiona, jasne dżinsy i czarne szpilki na nogach. Z twarzy była stosunkowo ładna. Ale miała dość makijażu. Usta były pomalowane czerwoną szminką i obwiedzione brązową kredka, rzęsy miała pomalowane tuszem, a nad nimi kreskę zrobioną czarnym eyelinerem. No i jeszcze do tego  pomalowane na czarno (no kto by się spodziewał) powieki. Ogólnie w jej ubiorze i makijażu bardzo dużo było czarnego. nagle Ethan zwrócił na mnie swoją uwagę. Jego twarz naraz wyrażała wiele emocji. Tak jakby, myślał,że wrócę wcześniej, zażenowanie, wstyd...
-Katnis?- spytał.
-Nie. Duch.- odpowiedziałam. Trochę zbyt ostro. Kobieta, która siedziała obok Ethana spojrzała na mnie. Mogłaby być naprawdę śliczna, gdyby nie tona makijażu.
-Och, kto to jest?- spytała zwracając się do Ethana.
-Ehm.. no.. um...to..- och nagle zapomniał jak się nazywam? Przed chwilą przeciez to wypowiedział.
-Katnis jestem.- powiedziałam uśmiechając się sztucznie.
-Dziwne imię.-zmarszczyła brwi. Nie no zabijcie mnie. Ethan nie pamięta mojego imienia, a ona uważa, że jest ono dziwne! Przecież mogłabym nazywać się kunegunda albo Obelhilda. Nie, to by na pewno nie było dziwne.
-Em...no tak. Liliana to Katnis. Katnis to Liliana. Moja dziewczyna.- powiedział patrząc na mnie, jakby przepraszająco. Nie wiem co bardziej mnie zabolało. To, że ona tu siedzi, czy to, że on ma dziewczynę. Cóż. Wiecie, te problemy nastolatek!
-Miło poznać.- mruknęłam wkładając dłonie do tylnych kieszeni spodni.
-No tak! Chodzimy ze sobą od dwóch miesięcy i planujemy się pobrać! Będzie świetnie! No, a poznaliśmy się tak, że byłam kiedyś w sklepie i wpadłam tam własnie Na Ethana. Umówiliśmy się ze sobą na kawę, ale wyszło na tym, że wylądowałam u Ethana, no i wtedy....- chichotała, a mnie zaczął jej piskliwy głosik irytować. Jak Ethan może się spotykać z taka tapeciarą?! Nie żebym oceniała, osobę po okładce, ale ona mnie po prostu denerwuje!
-Tylko nie zaczynaj mi opowiadać o twoich doznaniach seksualnych z Ethanem.- warknęłam mrużąc oczy. Ethan zakrztusił się piciem, a Liliana spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami. Zaczęłam się z nich śmiać. Nie wiedziałam, że te słowa tak na nich wpłynie.
-Nie, Katnis to nie tak jak myślisz...- zaczął, a ja zdziwiłam się, że nie zaczął na mnie krzyczeć. Natomiast Liliana odwróciła się do Ethana i kładąc dłonie na jego policzkach, pocałowała go gorąco, jakby chciała mi coś pokazać. Wytknęłam język w geście obrzydzenia. Odsunęła się od Ethana uśmiechając się zadziornie, a Ethan siedział zszokowany.
-Li...Liliana?
-Och nie udawaj głupiego.- zachichotała blondynka. Ethan uśmiechnął się do niej delikatnie. Jęknęłam cicho. On się nie może do niej tak uśmiechać! Nie do niej! Poczułam gorąco pod powiekami. Zamknęłam na chwilę oczy i odetchnęłam głęboko.
-Katnis co ci jest?- spytał Ethan.
-Nic. Pójdę do siebie. Na przedpokoju masz jedzenie. Nie zapomnij pochować.- powiedziałam cicho i wyszłam z pokoju. Wzięłam swoje rzeczy i weszłam na schody.
-Co jej jest? Ty chyba znasz się na dziewczynach co?- usłyszałam Ethana.
- Nie wiem co jej jest Ethan. To po prostu trudna nastolatka Ethan. Nie przejmuj się nią.- powiedziałam i usłyszałam odgłos mlaskania. Fuj. Weszłam do pokoju i położyłam się na łóżko. Naciągnęłam na siebie koc i przytuliłam do siebie poduszkę. Moja szansa przepadła. Nie ma już po co walczyć. Cóż pozostaje mi zaprzyjaźnić się z rówieśnikami.

_________________________________________________________________________________

I oto jest!x Dziękuję Patrycji za podsunięcie pomysłu na temat rodziny Lucy :)) Nie będę sie dzisiaj rozpisywała bo nie mam siły, ale życzę miłego czytania ;3 No to Ahoj, czytelnicy x