Katnis #13

-Jesteśmy na miejscu.- poczułam silną rękę potrząsającą moim ciałem.
-Gdzie?- spytałam przeciągając się.
-U mnie.- odpowiedział mężczyzna. Spojrzałam na niego. Ach no tak... jechałam do pana Ethana.
-Tak. Już wysiadam.- westchnęłam. Wyszłam z auta i podeszłam do bagażnika. Otworzyłam go i wyjęłam swoje torby.  Dwie zostały więc wziął je pan Ethan, a ja wzięłam jedną. Podeszliśmy do drzwi.
-Eeee człę młogłabyś wyjęć....- zaczął.
-Nie rozumiem pana.- powiedziałam podnosząc wzrok. Dopiero teraz zauważyłam, że trzyma w buzi klucze od mieszkania.- Och niech pan wybaczy.- zaczęłam się śmiać. Wyciągnęłam klucze z jego ust i od kluczyłam mieszkanie.
-Dziękuję.- powiedział wnosząc torby do góry. Zamknęłam drzwi i zdjęłam buty. Po chwili usłyszałam huk i zobaczyłam na schodach swoje ubrania i inne pierdoły.
-Cholera!- usłyszałam głos pana Ethana. Pobiegłam szybko do góry zbierając po drodze swoje ubrania.
-Co się stało?- spytałam.
-Chyba nie zapięłaś do końca torby i tak jakoś.... no.- powiedział pokazując na ubrania i zdjęcia rozwalone dookoła.
-Chyba musiało tak być. No.. nieważne. Muszę to pozbierać.- powiedziałam klękając i zaczęłam zbierać swoje rzeczy.
-Ładny staniczek.- zaśmiał się pan Ethan trzymając w dłoniach górną część bielizny. Zaczerwieniona wyrwałam mu to z ręki. Pan Ethan spojrzał na coś i cały czas się na to patrzył. Powiodłam wzrokiem za jego spojrzeniem. Przełknęłam głośno ślinę i jeszcze bardziej się zarumieniłam. Obok nas leżał mój zeszyt. Nieszczęśliwy trafem otworzył się na stronie, gdzie były naklejone zdjęcia pana Ethana i obok narysowane serduszko... Tak. Gdy byłam młodsza to kochałam się w panu Devine. Szybkim ruchem zamknęłam zeszyt i schowałam go w stertę ubrań. Gdy pozbierałam wszystko to poszłam do pokoju.
-Zejdź za chwilę na dół. Zrobię coś do jedzenia.- usłyszałam zanim zamknęłam drzwi.
-Dobrze. Zostawię torby i zejdę.- powiedziałam. Zamknęłam drzwi i położyłam torby pod ścianą. Obrzuciłam pokój spojrzeniem. Było w nim ponuro. Pasował do mojego nastroju. Eh.. spojrzałam na szafkę. Mojego liściku już tam nie było. Jego skrawki leżały obok nogi od łóżka. Pozbierałam je i zeszłam na dół. Weszłam do kuchni i wyrzuciłam papierki do śmietnika. Usiadłam na kanapie w salonie.
-Mam nadzieję, że będzie ci smakować!- krzyknął pan Ethan z kuchni.
-Też mam taką nadzieję, bo jestem głodna jak wilk!- odkrzyknęłam. Pan Devine się zaśmiał. Po chwili wszedł do kuchni z tacą na której były dwa kubki i dwa talerze. Pan Ethan położył przede mną talerz i kubek i przed sobą również. Spojrzałam na nasze kubki.
-Świetne kubki.- zaśmiałam się.
-No wiem. Dostałem je kiedyś od mojej kuzynki. Jeden był Kate.- powiedział. Spojrzałam na talerz. Leżały na nim dwa tosty francuskie z dżemem brzoskwiniowym, a w kubku było kakao z piankami. Wzięłam do ręki widelec i nóż i zaczęłam kroić tosta. Ukroiłam kawałek i wzięłam go do buzi. Danie dosłownie rozpływało się w ustach.
-To... jest świetne.- powiedziałam biorąc kawałek.
-Cieszę się, że ci smakuje. W kuchni mam jeszcze dwa jakby co.- zaśmiał się. Nagle usłyszałam jak dzwoni mój telefon.
-Przepraszam, zaraz wrócę.- powiedziałam i wyszłam na korytarz. Wyjęłam z kieszeni telefon. Na wyświetlaczu zobaczyłam, że dzwoni Lu. Odebrałam.
-No co tam?- rzuciłam do aparatu.
-Jesteś w domu pulpecie?- spytała.
-Nie idiotko. Czemu pytasz?- spytałam.
-Cholera! Bo moja mądra mamusia zabrała szczeniaki i małpę na spacer a Tony pojechał do swojej dziewczyny i nie mam kluczy, a cholera na dworze pada!- zaczęła się wydzierać.
-Czekaj, czekaj. Kto to szczeniaki i małpa?- spytałam zdezorientowana.
-Szczeniaki to Lily i Luck, parka, a małpka to Eliza.- wytłumaczyła.
-Dobra, dobra rozumiem. Ale nic nie poradzę, bo nie przebywam na razie w domu.- westchnęłam.
-Z kim rozmawiasz?- usłyszałam głos pana Ethana za sobą.
-Z Lucy.- odpowiedziałam.
 -Jeżeli nie ma gdzie pójść, to może tu przyjść. Przecież nie chcemy, żeby się rozchorowała.- powiedział.
-Okej.- przystawiłam telefon ponownie do ucha. -Możesz przyjść do pana Devine.
-Jak?! Co ty tam znowu robisz?- spytała
-Kuzynka przysłała mnie po jakieś dokumenty i tak jakoś się zatrzymałam.- zmyśliłam.
-Okej, już idę. Pa pulpecie.- powiedziała i się rozłączyła.
-Pulpecie?- zapytał pan Ethan ze śmiechem.
-Nie wiem co jej się znowu ubzdurało.- odpowiedziałam kręcąc głową. Usłyszałam pukanie do drzwi. Skoczyłam na nie i otworzyłam je na oścież. Do środka wpadło chłodne powietrze, które ochłodziło moją zaróżowioną twarz. U progu stała przemoczona Lucy.
-Boże deklu wchodź!- krzyknęłam. Dziewczyna weszła i zaczęła się trzepać jak pies, czym ochlapała wszystko naokoło.
-No chodź tu do mnie pulpecie.- powiedziała otwierając ramiona.
-Spadaj! Idź ode mnie ścirzu!- zaczęłam krzyczeć kryjąc się rękoma. Lucy i tak wygrała i przytuliła się do mnie. Jej włosy znalazły się w mojej buzi. Po chwili się ode mnie odsunęła. Obrzuciła mnie badawczym spojrzeniem.
-No teraz obydwie jesteśmy mokre.- zaśmiała się. Zaczęłam pluć. Włożyłam palce do ust i wyjęłam z nich jej ciemny włos.
-Dzięki. Jeszcze się czymś zarażę.- powiedziałam wypuszczając włosa z palców.
-Nie marudź.- Lucy machnęła dłonią.
-Może jesteś głodna?- spytał Ethan.
-Baaardzo. Zjadłabym konia z kopytami.. Nie to złe powiedzenie tym bardziej, że nie jem koni. Zjadłabym cały słoik Nutelli i do tego jeszcze słoik dżemu, i herbatniki.- powiedziała.
-Ty to masz żołądek.- zaśmiałam się.
-Nie waż się go znieważać ty nędzny pulpecie, bo cię zjem.- powiedziała patrząc na mnie spod przymrużonych oczu.
-Nie zdziwiłabym się.- mruknęłam.
-Tak, ale przed tym posmarowała by cię Nutellą.- zaśmiał się pan Ethan.
-O czym tam mówicie?- spytała Lucy zdejmując kurtkę.
-O niczym, o niczym..- powiedziałam próbując ukryć śmiech.
-Tak na pewno.- powiedziała doganiając nas. Usiedliśmy na kanapie. ja zaczęłam dalej jeść, a Lucy czekała na swoje danie. Po chwili do pokoju wszedł pan Ethan z talerzem w dłoni. Położył go przed Lucy. Lucy spojrzała na niego dziwnym wzrokiem.
-Co się tak patrzysz?- spytałam.
-To mój wzrok pod tytułem " bój się, bo zaraz wylądujesz na moim jelicie". To bardzo inteligentne.- powiedziała.
-tak. Uważam iż twoja inteligencja wychodzi poza skalę. Chociaż iż jest to irracjonalne to tak sądzę.- powiedziałam kiwając głową. Lucy ukroiła kawałek i włożyła go do buzi. Zaczęła powoli rzuć. Zrobiła minę jakby coś jej nie smakowało i wypluła tosta na talerz.
-Fu! truskawki!- krzyczała szorując język.
-No tak. Zapomniałem wspomnieć. Masz tosty z dżemem truskawkowym.- powiedział.
-Ale przecież ty lubisz dżem truskawkowy.- zdziwiłam się.
-Tak! Ale nienawidzę w nich truskawek!- dramatyzowała.
-Jesteś nienormalna.- powiedziałam biorąc jej tosty. Zaczęłam widelcem ściągać z niej truskawki.
-Proszę.- powiedziałam kładąc przed nią talerz z tostami bez truskawek.
-tak lepiej.- powiedziała i zaczęła jeść. -Fuj!
-O co ci znowu chodzi?-spytałam rzucając swoje sztućce na talerz.
-Na moim toście jest włos!
-Pewnie twój. Zdejmij go i jedz dalej.- poleciłam. Dziewczyna zjadła i odsunęła talerz od siebie.
-nadal jestem głodna.- westchnęła. Nagle zauważyła coś na blacie. Wstała z kanapy i zaczęła iść jak złodziej w stronę kuchni.
-Hapapapap.- zaczęła sobie podśpiewywać. Spojrzałam na nią dziwnym wzrokiem. Dziewczyna podskoczyła do blatu i przykucnęła. Patrzyła oczami na to tak jak ukryty hipopotam w bagnie.Po chwili z przeraźliwym krzykiem rzuciła się na herbatniki i je otworzyła. Wzięła jednego do buzi.
-Stwierdzając po tym co widziałam: Lucy jest niedorozwinięta umysłowo.- powiedziałam.
-Co?! Nieprawda!- krzyczała plując kawałeczkami ciastek na około.
-Nie sprzeciwiaj mi się nędzna dziewojo!- krzyknęłam piorunując ją wzorkiem. Nagle usłyszałam dziwną melodie. Jakby Król Julian  mówił "No misiek odbieraj, bo ziemniaki będziesz obierać. Odbieraj, odbieraj, bo dzwoni poczwara!". Zobaczyłam jak Lucy wyjmuje telefon z kieszeni. Odebrała. A więc to był jej dzwonek.
-No cześć mamo....Nie. Jestem u pana Ethana. No tak.. tak u tego... Nie... Jo.. Za chwilę.... Jo, dobra, pa.- powiedziała i się rozłączyła.
-Twoja mama to poczwara? Serio?- spytałam.
-Nie? Tylko tak jakoś mi się spodobało.- zaśmiała się.- Dobra ja będę szła.- dodała i ruszyła w stronę korytarza. Podążyłam za nią. Dziewczyna szybko się ubrała i podeszła do mnie. Zarzuciła mi ręce na szyję.
-A wiesz co?- spytała uśmiechając się od ucha do ucha.
-Nie wiem.- odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
-Idę jutro na lody z Jamie'm!- pisnęła radosna.
-Naprawdę?! Jej!- ucieszyłam się.
-Tak. No dobra to pa, do zobaczenia!- krzyknęła mi do ucha i mocno przytuliła.
-No, pa.- ucałowałam ją w policzek. Dziewczyna wyszła z domu trzaskając drzwiami. Uśmiechnięta poszłam do salonu, kręcąc głową.
-Co się stało?- spytał pan Ethan.
-Nic, nic. Tylko babskie sprawy.- zaśmiałam się siadając do stołu. Wzięłam łyka kakao. Po czym duszkiem wypiłam je całe.
-Och ... Jak mi brakowało takiego domowego kakao- powiedziałam. Zebrałam wszystkie brudne naczynia i zaniosłam je do kuchni do zlewu. Zaczęłam je myć. Gdy wszystko było czyste w kuchni to wróciłam na kanapę do pana Ethana. Rzuciłam się na nią ciężko.
-Hmm... Jutro niedziela tak?-  spytał pan Devine.
-Em... tak.- odpowiedziałam po chwili namysłu.
-A potem poniedziałek i znów do szkoły.- westchnął.
-Racja.- potwierdziłam jego słowa.
-Co teraz będziemy robić?- spytał.
-Nie wiem panie Ethanie.
-Możemy obejrzeć jakiś film.- zaproponował.
-Czemu nie.
Pan Ethan podszedł do telewizora i włączył coś na DVD. Wstałam od stołu i ponownie skierowałam się do kuchni. Zaczęłam szperać po szafkach, gdy w końcu znalazłam to czego szukałam: Pop Corn. Wyjęłam go z niebieskiego koszyczka i otworzyłam z foli. Wstawiłam do mikrofali na 2:30 i czekałam. Gdy był gotowy to wyjęłam go i chciałam go otworzyć, ale nagle niespodziewanie zacięłam się papierem od kukurydzy.
-Cholera.- syknęłam. Mimo iż byłą to mała rana to strasznie piekła. Po chwili jednak postanowiłam ją zignorować. Nasypałam pop corn do miski, posoliłam i zaniosłam na stolik. Pan Devine usiadł obok mnie i wziął garść prażonej kukurydzy.
                                                              ***
-Fajny film.- powiedziałam ocierając łzy.
-Tak. Bardzo fajny. Wzruszyłaś się?- spytał pan Ethan spoglądając na mnie.
-Tak.- zaśmiałam się. Spojrzałam na zegar naścienny.- Pora iść spać.- zakomunikowałam.
-Racja.- przyznał mi pan Ethan.
-To pójdę się umyć i spać.- powiedziałam i wstałam z kanapy.
-Okej. Pod łóżkiem w swoim pokoju powinnaś mieć czysty ręcznik.
-Dobrze. Dziękuję.- poszłam do góry. Spod łóżka wyjęłam ręcznik, a z walizki swoją piżamę. Ruszyłam w stronę łazienki.
-Poradzisz sobie z tym nadgarstkiem?- spytał pan Ethan.
-Tak, oczywiście.- odpowiedziałam posyłając mu blady uśmiech. Weszłam do łazienki i się zakluczyłam.Nalałam wody do wanny i zaczęłam powoli się myć. Powoli, ponieważ wielkie trudności sprawiała moja ręka. Gdy w końcu byłam już cała czysta i zmyłam z żeber ślady butów mojego ojca, ubrałam piżamę. Wysuszyłam lekko włosy ręcznikiem i poszłam do pokoju. Odkryłam swoją kołdrę. Obrzuciłam pokój spojrzeniem.
-Jutro tu wszystko ułożę.- wymamrotałam. Zgasiłam światło i położyłam się do łóżka. Przykryłam się szczelnie kołdrą i położyłam się na prawy bok. Nagle do mojego pokoju wszedł pan Ethan.
-Cześć. Już umyta?- spytał.
-Tak.- odpowiedziałam mrużąc oczy przed światłem.
-Mam nadzieję, że tym razem mi nie uciekniesz.- zaśmiał się.
-Ja też. Nie chcę przeżywać znowu tego samego co dzisiaj rano.- odpowiedziałam.
-Przepraszam.- powiedział lekko zmieszany.
-Nic nie szkodzi.- powiedziałam posyłając mu uśmiech na uspokojenie. -To.. dobranoc.- powiedziałam.
-Dobranoc Katnis. Śpij spokojnie.- powiedział i wyszedł do swojego pokoju. Ciężkie powieki same się zamknęły i niedługo później znużył mnie spokojny sen..... CDN


_________________________________________________________________________________

Więc... jest kolejny rozdział! :3 Tym razem chciałam podziękować Patrycji za to, że dzięki niej napisałam rozmowę z Lucy. Niektóre teksty są z jej ust wyjęte xD Jest na podstawie naszej rozmowy.. :)
Jednak w tym poście chciałam wam też podziękować za to, że jesteście ze mną od początku :) Że komentujecie, czym dodajecie mi otuchy, że pocieszacie, gdy mam brak weny, pomagacie, gdy moja twórczość się blokuje, piszecie miłe słowa :) Po prostu dziękuję za to, że jesteście. Za to, że czytacie moje wypociny :) Dziękuję, jesteście wielcy! Więc dziękuję Pati i Ola! Życzę miłego czytania i jeszcze raz wielkie dzięki! :)